Η Ιστορία της Λεβάντας και του Φωτός

Λένε πως κάποτε, σε ένα μικρό σπίτι στην άκρη ενός λόφου, ζούσε μια γυναίκα που ένιωθε πως οι τοίχοι της είχαν χάσει τη ζεστασιά τους. Δεν υπήρχε κάτι κακό, απλώς η ενέργεια είχε γίνει βαριά… σαν να είχε ξεχάσει να αναπνέει.

Ένα απόγευμα, ένα γέρικο κοράκι άφησε μπροστά στην πόρτα της ένα μικρό σακουλάκι με βότανα και ένα ροζ κρύσταλλο. Πάνω είχε ένα σημείωμα:

«Κάψε αυτά που αγαπούν το φως, και θα θυμηθεί το σπίτι σου πώς είναι να αγαπά.»

Μέσα στο σακουλάκι βρήκε:   

Άγριο φασκόμηλο — για να καθαρίζει ό,τι δεν χρειάζεται.   

Αποξηραμένη λεβάντα — για αγάπη, ηρεμία και τρυφερή ένωση.   

Ροζ (τριανταφυλλένια) πέταλα — για γλυκό συναίσθημα και αρμονία.   

Ροζ χαλαζία — ο κρύσταλλος της αγάπης, να μένει δίπλα στη φλόγα.

Το ίδιο βράδυ, άναψε το μικρό μαντζούνι από φασκόμηλο και λεβάντα. Ο καπνός άρχισε να ανεβαίνει σαν μπλε κορδέλα, έστριψε στον αέρα σαν να είχε δική του σκέψη… και τότε κάτι μαλακό, ζεστό, σχεδόν αόρατο απλώθηκε μέσα στο δωμάτιο.

Οι γωνίες του σπιτιού φώτισαν. Η ατμόσφαιρα γλύκανε. Η καρδιά της ένιωσε πιο ανάλαφρη, πιο ανοιχτή.

Και από εκείνη τη νύχτα, κάθε φορά που ήθελε να φέρει αγάπη, τρυφερότητα και καλή ενέργεια, έκανε το ίδιο μικρό τελετουργικό: Φασκόμηλο για καθάρισμα. Λεβάντα για αγάπη. Ροζ χαλαζία για να μένει η ζεστασιά. Το σπίτι ξανάγινε ιερός χώρος. Και εκείνη… έμαθε πως η αγάπη δεν μπαίνει με θόρυβο. Μπαίνει με άρωμα.