Η νύχτα ήταν βαριά και σιωπηλή, κι η Παρασκευή - μια γυναίκα με μάτια σαν στάλες σκοτεινού μελιού - στεκόταν μπροστά στο παράθυρο. Το φεγγάρι είχε έναν παράξενο, ασημένιο δακτύλιο γύρω του. Ήταν η νύχτα που θα έκανε το κάλεσμα. Όχι για να δέσει, αλλά για να θυμηθεί ποια ήταν πριν την αγάπη. 
Άναψε ένα λευκό κερί. Το φως του άρχισε να τρεμοπαίζει, σαν να την άκουγε. Δίπλα, έβαλε ένα ποτήρι νερό και ένα ροζ ρόδο που είχε αποξηράνει από τη σχέση που είχε τελειώσει. Στον αέρα υπήρχε κάτι - ένα λεπτό ρίγος, μια παρουσία που δεν ήταν ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. 
Έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε: 

«Αν η αγάπη αυτή γεννήθηκε με φως, δείξε μου το σημάδι σου. Αν ήταν απλώς μάθημα, δείξε μου τη γαλήνη.» 

Το κερί τρεμόπαιξε τόσο δυνατά που η φλόγα σχεδόν έσβησε. Μα ύστερα σταθεροποιήθηκε - κι ένα μικρό κομμάτι από το κερί έπεσε μέσα στο νερό, σχηματίζοντας μια καρδιά με μισό φτερό. 
Η Παρασκευή χαμογέλασε. 
Ήξερε τι σήμαινε: 
το ένα φτερό ήταν δικό της, το άλλο του Σύμπαντος. 

Η αγάπη δεν χρειάζεται να την κρατάς - χρειάζεται να την αφήνεις να πετά. Τις επόμενες μέρες, άρχισε να βλέπει παντού σύμβολα της σελήνης - σε κοσμήματα, σε όνειρα, ακόμα και στο φλιτζάνι του καφέ της. Κάθε φορά που τα έβλεπε, ένιωθε ένα κύμα γαλήνης, σαν να της έλεγε κάτι μέσα της: 
 

«Η μαγεία δεν είναι να φέρεις πίσω ό,τι έχασες, αλλά να ξυπνήσεις ό,τι κοιμόταν μέσα σου.» 

Κι έτσι έγινε. Το πρόσωπο που είχε φύγει εμφανίστηκε ξανά, μα εκείνη δεν ήταν πια η ίδια. Δεν ζητούσε, δεν περίμενε - ήξερε. Και εκείνη τη νύχτα, με τη σελήνη γεμάτη, το φως στο παράθυρό της σχημάτισε έναν κύκλο τέλειο, σαν σφραγίδα. Η μαγεία είχε ολοκληρωθεί - όχι γιατί έφερε πίσω κάποιον, αλλά γιατί την επανέφερε στον εαυτό της.